Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Όμορφη βόλτα...

Υπάρχουν μέρες στη ζωή μας που είναι πολύ ζόρικες, που νιώθεις πολύ στεναχωρημένος, τρομαγμένος, αγχωμένος. 
Δε θα μιλήσω όμως γι αυτές αλλά για την αμέσως επόμενη μέρα.
Αυτή που όταν ξυπνάς το πρωί νιώθεις τόση κόπωση σα να είχες ανέβει
την προηγούμενη μέρα στον Όλυμπο κ μάλιστα χειμώνα. Αν δεν έχεις παιδιά κ υποχρεώσεις μπορείς να κάτσεις ανάσκελα και να χαλαρώσεις, αν όμως ο μικρούλης ψιψίνος σου σε κοιτάει με τα παιχνιδιάρικα του αγουροξυπνημένα μάτια έτοιμα για ζαβολιές δεν έχεις παρά να πάρεις μια βαθιά ανάσα κ να πεις μια νέα μέρα ξεκινά ας χαμογελάσω για το ζουζούνι μου, άλλωστε ότι έγινε έγινε και όλα διορθώνονται! 

Μια τέτοια μέρα ήταν κ η σημερινή. Ξεκίνησε με τα κλασσικά μας παιχνίδια, αγκαλίτσες, αγάπες και κουβεντούλες στο κρεββάτι κ συνεχίστηκε με παιχνίδι στο σαλόνι. Όπου ο γιόκας μου ανακάλυψε κάτι νέες μικρές μπαλίτσες κόκκινες μαλακές κ μυρωδάτες με κοτσάνι που τις είχε αφήσει η μανούλα του μέσα στη σακούλα στο πάτωμα, τις ντομάτες εννοώ.  Τι τέλειο και συναρπαστικό παιχνίδι να βγάζεις από τη σακούλα και να πετάς αυτές τις μπαλίτσες!!! 


Εσύ που διαβάζεις τώρα δε θα γελούσες? πως θα μπορούσα να κρατηθώ εγώ βλέποντας το χαμόγελο του το τόσο μεγάλο μέχρι να φανούν τα ούλα κ το βλέμμα γεμάτο σκανταλιά κ μανία για εξερεύνηση του νέου αυτού παιχνιδιού.

Η μέρα μας συνεχίστηκε με την καθιερωμένη πια βολτούλα με το καρότσι να μαζέψουμε γιος κ μαμά βιταμίνη D κ να εισπνεύσουμε το θαλασσινό αεράκι. Δυστυχώς το αεράκι και σήμερα ήταν δυνατός αέρας και δε μας επέτρεψε να πάμε στον παραλιακό δρόμο που τόσο μας αρέσει, είδαμε τη θάλασσα από μακριά. Όχι τόσο μακριά όπως η φώτο που βλέπεις, αυτή είναι στο ύψος του σπιτιού μας ξεκινώντας τη βόλτα μας.


Σήμερα τη βόλτα με το καρότσι την είχα περισσότερη ανάγκη εγώ από το μικρό μου. Δεν ήθελα να γυρίσουμε πίσω. 
Περάσαμε από ένα αγαπημένο σημείο του δρόμου που μία?ένας? μερακλής έχει βάλει τόσο όμορφα και περιποιημένα φυτά που χαίρομαι κάθε φορά που περνάμε.


Γενικά πάντα προσέχω τις προσεγμένες αυλές με τα όμορφα λουλούδια, ακόμα και το καλοκαίρι στη χώρα μας βλέπεις ανθισμένα μπαλκόνια και βεράντες που σου φτιάχνουν τη διάθεση. 


Χαμογέλασα γιατί παρατήρησα ότι στη γωνία του τετραγώνου μας φτιάχνουν ένα μαγαζί που δεν ξέρω τι θα είναι κ η περιέργεια μου είναι μεγάλη. Στο τσακ δεν μπήκα μέσα να ρωτήσω! Τέτοια εποχή και να ανοίγει κατάστημα δύσκολα το βλέπεις, φαντάζομαι τα όνειρα και τη διάθεση των νέων ιδιοκτητών του!

Στη διαδρομή περνώντας από ένα μικρούλι μπακάλικο ένας παππούς με έκανε να γελάσω καθώς έφευγε παραμιλούσε δυνατά και έλεγε "έπρεπε να αγοράσω καρπούζι", "αλλά όχι έχω λίγο ακόμα", "ή μήπως να πάρω?". Τι γλυκός που ήταν!

Μία γιαγιά στον δρόμο αφού με σταμάτησε να με ρωτήσει αν γυρνάω από τη θάλασσα με παίνευε για το πόσο χαρισματικό είναι το παιδάκι μου. Κουκουβάγια είμαι και το ξέρεις!

Ένα όμορφο γκράφιτι στον τοίχο μιας πολυκατοικίας μου τράβηξε το βλέμμα, τόσες φορές έχω περάσει από εκείνο το σημείο πρώτη φορά το πρόσεξα. 


Κάπου στη διαδρομή ο μικρούλης μου κοιμήθηκε. Δε γύρισα στο σπίτι! Συνέχισα... Αφού χαμογελούσα!


Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεις απλά μικρά πράγματα για να χαμογελάσεις! Εκεί έξω είναι!

 

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Coming soon

Ένα ταξίδι με πολύ όμορφες κ έντονες στιγμές αλλά και πολλές ζόρικες σε λίγο φθάνει στο τέλος του. Θέλω με αυτή μου την ανάρτηση να μοιραστώ μαζί σας ορισμένα συναισθήματα που με κατακλύζουν αυτές τις ώρες.

Η εγκυμοσύνη είναι ένα θείο δώρο. Χιλιοειπωμένο αλλά τόσο αληθινό.
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την αγωνιά μου εκείνη την ημέρα που περίμενα να πάει πέντε για να μιλήσω με τη μικροβιολόγο κ να μου ανακοινώσει τα αποτελέσματα της χοριακής. Την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων κ τα πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή που πραγματικά δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου έτσι, να θέλω να κλάψω από τη χαρά μου, να μην το πιστεύω. Το περιμέναμε τόσο καιρό, το θέλαμε πολύ καιρό.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε το τηλεφώνημα που έκανα αμέσως στον αντρούλη μου κ την αντίδραση του όταν του ανακοίνωσα ότι θα γίνει μπαμπάς. Στιγμές ανεκτίμητες.
Από την πρώτη επίσκεψη στον γιατρό, τον πρώτο μας υπέρηχο που ακούσαμε για πρώτη φορά την καρδούλα του κ έγινε ο τούκου τούκου μας, την αγωνία της αυχενικής διαφάνειας αλλά κ την χαρά κ την έκπληξη μας όταν είδαμε ένα κανονικό μικροσκοπικό μωράκι, με πατουσίτσες, χεράκια, χειλάκια, μυτούλα και αργότερα την αγωνία της εξέτασης της β επιπέδου. Ακόμα και τις στιγμές που τρομάξαμε τόσο πολύ κ όμως με την ανάλογη ψυχραιμία τις αντιμετωπίσαμε κ έτσι φθάσαμε στις τελευταίες μέρες αυτού του ταξιδιού.

Ήθελε μεγάλο πείσμα, υπομονή κ επιμονή κ από εμένα προσωπικά αλλά και από τον αντρούλη μου. Δεν πρόκειται να πω θυσίες γιατί προσωπικά θυμώνω κ πιστεύω ότι η λέξη θυσία δεν χωράει σε μια εγκυμοσύνη.
Ζήσαμε τόσο διαφορετικές στιγμές, άλλαξε η ζωή μας για 9 μήνες σχεδόν.
Κατάλαβα πόσο πολύ το θέλαμε και οι δυο αυτό το παιδάκι, κ αν εξαιρέσουμε την αγωνία των άσχημων στιγμών άνετα ξαναπερνούσα τα ίδια για μια ζωούλα. Ο γιόκας μας που με την βοήθεια του Θεού σε λίγο έρχεται στον κόσμο αξίζει κάθε λεπτό υπομονής.

Σε αυτό το ταξίδι μου στάθηκαν πολύ αρκετά αγαπημένα πρόσωπα που δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο πολύ με βοήθησαν να ξεχνιέμαι, να γελάω, να νιώθω όμορφα.
Πήραμε τόση θετική ενέργεια που είμαι σίγουρη ότι αυτή βοήθησε πολύ να πάνε όλα κατ' ευχήν.
Ήταν τα άτομα που μέσα μου περίμενα να είναι δίπλα μου, που ήξερα ότι θα μου σταθούν.
Ο μπεμπάκος μας θα σας χρωστάει πολλά γιατί κάνατε τη μανούλα του ευτυχισμένη κ της δίνατε δύναμη να συνεχίσει να προσπαθεί.

Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που σας έχω κοντά μου κ δε θέλω να σας χάσω ποτέ.

Σίγουρα η θέληση μιας μέλλουσας μητέρας να κρατήσει στην κοιλίτσα της ένα παιδάκι είναι πολύ δυνατή κ σημαντική αν το θέλει πραγματικά κ όχι για εγωιστικούς λόγους αλλά χωρίς την αγάπη των γύρω της, χωρίς την αμέριστη συμπαράσταση κ τρυφερότητα του συντρόφου της δεν μπορεί να ζήσει όμορφα το ταξίδι της εγκυμοσύνης.

Σε όλους αυτούς που μας βοήθησαν οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα μεγάλο "σ'αγαπώ" στον καθένα ξεχωριστά.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά και ο μπεμπάκος μας να γεννηθεί υγιής, να είναι καλά κ να σας κάνει έναν έναν μια τεράστια αγκαλιά.




Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Προφύλαξη τρόπος ζωής κ σεβασμός.


1η Δεκεμβρίου σήμερα, μια μέρα συμβολική, είναι η παγκόσμια μέρα κατά του AIDS. 
Διαβάζοντας ένα άρθρο προβληματίστηκα πολύ http://www.skai.gr/news/health/article/218518/pagosmia-imera-kata-tou-aids-anisuhitika-ta-stoiheia-sti-hora-mas/.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στην εποχή μας γνωρίζοντας τον τρόπο προφύλαξης καθώς κ την επικινδυνότητα του συγκεκριμένου ιού αλλά και όλων των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων το ποσοστό των ανθρώπων στην χώρα μας που νοσούν αυξάνεται αντί να μειώνεται.

Το πρώτο σοκ είχε έρθει όταν είχε δημοσιοποιηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που είχαν σεξουαλικές επαφές ελεύθερες με ιερόδουλες. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν είχαν κανένα σεβασμό στον ίδιο τους τον εαυτό.

Έπειτα η κουβέντα ενός ακτινολόγου-ιατρού ότι το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών που έχει εξετάσει σε γυναικολογικό έλεγχο είναι φορείς του ιού της ηπατίτιδας ή του ιού των κονδυλωμάτων με κάνουν να νιώθω ότι ζω σε άλλο κόσμο, σε άλλη διάσταση μάλλον.

Και το κακό είναι ότι οι περισσότερες τέτοιες αυθαίρετες πράξεις γίνονται από άτομα 25-40+ ετών. Τα περισσότερα πιτσιρίκια προσέχουν , όμως όσο μεγαλώνουμε αντί να ωριμάζουμε από οτι φαίνεται δεν υπολογίζουμε τίποτα προς χάρη κάποιων απολαύσεων.

Αν μία κοπέλα ζητήσει από τον σύντροφό της να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό κ αυτός με επιμονή αρνηθεί οφείλει να τον βγάλει από τη ζωή της! Αν δεν σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό μην περιμένεις να σεβαστεί εσένα πραγματικά ΠΟΤΕ!!!!
Πρέπει να σεβόμαστε πρώτα εμάς, το μέλλον μας. Ένας ιός όπως το AIDS μπορεί να σου στερήσει τη ζωή,  οι υπόλοιποι σεξουαλικώς μεταδιδόμενοι ιοί θα σου στερήσουν την ποιότητα της ζωής σου ακόμα κ την δημιουργία της δικής σου οικογένειας.

Αγάπη σημαίνει να σέβεσαι την ζωή του συντρόφου σου, αυτο σημαίνει και εμπιστοσύνη.
Αν δεν δεχτείς την ελεύθερη επαφή δε σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι τον σύντροφό σου αλλά όλους τους υπόλοιπους συντρόφους που είχε πριν από εσένα κ του συντρόφους των συντρόφων του κ.ο.κ. 
Το domino αν το καλοσκεφτείς είναι πολύ μεγάλο για να ρισκάρεις το μέλλον σου.
Δεν αξίζει. Αυτός ο σύντροφος που πραγματικά θα σε αγαπήσει είναι αυτός που από την αρχή θα σε σεβαστεί. Αξίζει να περιμένεις. Διεκδίκησε την αληθινή αγάπη για να απολαύσεις τις ομορφιές της ζωής.



Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Χειμωνιάτικα Ροφήματα

Χαζεύοντας φωτογραφίες στο αγαπημένο pinterest πέτυχα μία που διαβάζοντας την ξετρελάθηκα από τις συνταγές που είχε. Πρόκειται για συνταγές Do it yourself των υπέροχων ροφημάτων των Starbucks. Δεν έχω δοκιμάσει καμία αλλά σίγουρα θα το κάνω.

Εξάλλου είναι αγαπημένη μας συνήθεια πια, αργά το απόγευμα να πίνουμε κάποιο ζεστό ρόφημα καθισμένοι στον καναπέ μας, σκεπασμένοι με την κόκκινη φλις κουβερτούλα μας γεμάτο καρδιές.
Και αυτή τη συνήθεια δεν την αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.

Δεν ήθελα να αναρτήσω αυτές τις συνταγές απλά κ μόνο για να τις φτιάξει όποιος θέλει αλλά κυρίως για να βρει τον δικό του τρόπο (αν δεν το έχει κάνει ήδη) με παρέα ή χωρίς για να απολαύσει τόσο ζεστές γεύσεις και να χαλαρώσει αδειάζοντας το μυαλό του από τα προβλήματα κ τις κακές σκέψεις.


Το χρωστάμε στον εαυτό μας να βρίσκουμε τέτοιες στιγμές έστω κ αν διαρκούν μισή ωρίτσα μόνο.


E voilà!


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Νιώσε την αγάπη...


       Ίσως τα λόγια ενός πνευματικού πατέρα καμία σχέση με τους παπάδες που έχουμε στο μυαλό μας με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που σκεφτόμουν καιρό τώρα δηλαδή τι είναι αυτό που λείπει απο τη σημερινή ζωή, το ότι η πηγή της ευτυχίας όντως είναι η αγάπη, και ότι δεν έχουμε κάποιον να μας το θυμίζει. Ούτε τα χρήματα, ούτε η καταξίωση, ούτε κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να σου δώσει την ίδια χαρά βαθιά μέσα στη ψυχή σου όσο να νιώσεις την αγάπη από έναν άλλο άνθρωπο. Και δεν εννοώ τους κοντινούς σου ανθρώπους που νιώθεις καθημερινά ότι θα έκαναν τα πάντα για εσένα, αλλά για τους γύρω σου. Από τον απλό συγγενή, τον συνάδελφο έως την υπάλληλο του σούπερ μάρκετ.

       Αν την νιώσεις είναι δύσκολο να θελήσεις το κακό του άλλου ή να σκεφτείς να πράξεις σύμφωνα μόνο με το δικό σου συμφέρον. Όμως μην περιμένεις να σε αγαπήσει ο πλησίον σου αν δεν δείξουν τα μάτια σου αγάπη σε αυτόν. Το να είσαι κακοπροαίρετος είναι το μόνο εύκολο πράγμα. Το να ανοίξεις την αγκαλιά σου όμως σε έναν άγνωστο άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο πια όμως είναι ίσως η λύση στα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. 



       
      Θέλησα να γράψω αυτή την δημοσίευση γιατί τελευταία νιώθω ότι έχω αλλάξει, ότι έχω γίνει λίγο από την παλιά Βασούλα των παιδικών μου χρόνων που τους έβλεπε όλους καλοπροαίρετα και μετά έτρωγε τα μούτρα της μέχρι που έφαγε όπως όλοι μας ένα μεγάλο χαστούκι και έγινε επιφυλακτική. Όσο περνούσε ο καιρός που τα προβλήματα γίνονταν όλο και πιο πολλά τόσο κλεινόμουν στον εαυτό μου κ έδινα ελάχιστα περιθώρια στους ανθρώπους που γνώριζα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ώσπου τον τελευταίο καιρό που όπως σε όλους τα προβλήματα έχουν επηρεάσει έως ένα βαθμό το βιοτικό επίπεδο η αγάπη είχε κρυφτεί κάπου πολύ βαθιά μέσα μου για τους άγνωστους ανθρώπους.

       Κατηγορούσα τους γύρω μου για τα άσχημα που έχουμε προκαλέσει χωρίς να σκέφτομαι ότι κ αυτοί είναι σαν εμένα. Αυτός που δείχνει κακία στους άλλους, επιθετικότητα κτλ είναι αυτός που πραγματικά του λείπει περισσότερο η αγάπη.



      
     Όλοι έχουμε άτομα που μας αγαπούν κ τους αγαπάμε πραγματικά κ βαθιά, όμως την αγάπη πρέπει να την μοιραζόμαστε με όλους τους ανθρώπους που είναι σαν εμάς, που έχουν ανάγκη από ένα ειλικρινές χαμόγελο.
      Άρχισα να παρατηρώ τους γύρω μου, αυτά που μου έλεγαν, αυτά που έκαναν, να νιώθω να με πνίγει η κακία, να βλέπω ανθρώπους που σε μισούν επειδή είσαι λιιιιιιίγο ευτυχισμένος, επειδή δεν έχουν απλά αυτό που έχεις εσύ κ αυτό επειδή οι ίδιοι δεν το θέλησαν πραγματικά ή δεν εκτιμούν αυτά που έχουν οι ίδιοι.

       Έτσι αποφάσισα ότι αν ήθελα οι άλλοι να αλλάξουν ότι έπρεπε πρώτα να αλλάξω εγώ, να δείξω την αγάπη που έχω μέσα μου στους γύρω μου κ τότε σαν όλα να άλλαξαν. (καλά όχι όλα άλλα τα περισσότερα). Νιώθω τόση αγάπη, τόση καλοσύνη, και πραγματικά αγαλλιάζει η ψυχή μου όταν μου ανταποδίδουν καλοσυνάτα χαμόγελα.

       Είναι πολύ δύσκολο και ιδέα δεν έχω αν μπορέσω να συνεχίσω να νιώθω έτσι αλλά θα προσπαθήσω το υπόσχομαι! ιχιχιχιχι 
Σειρά σας!





Μην ξεχνάτε:








Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Συννεφούλα

Έχω τόσο πολύ καιρό να γράψω στο blog μου...


Αφορμή για να ξαναγράψω στάθηκε ένα πολύ όμορφο σύννεφο στον καταγάλανο ουρανό στη διαδρομή Αθήνα -Κόρινθο σήμερα το πρωί με τον αντρούλη μου. Φυσικά το φωτογράφισα, να το... 
Ήταν αυτό που μας έκανε να χαμογελάσουμε και να παίξουμε το παιχνίδι "με τι μοιάζει αυτό το σύννεφο?". Και στους δύο θύμισε σαντιγί  Εμένα και μαλλί της γριάς. Και όχι δεν πεινούσαμε. ιχιχιχιιχ

Όμως πέρα από αυτό ένα όμορφο κατάλευκο σύννεφο σε έναν όμορφο ουρανό με κάνει πάντα να ταξιδεύω. Μου θυμίζει την εικόνα των σύννεφων από πάνω στα ταξίδια μας με το αεροπλάνο. Τις όμορφες στιγμές των μακρινών ταξιδιών που έχουμε κάνει κ που τόσο πολύ μου λείπουν. 

Φυσικά η εικόνα των όμορφων σύννεφων μου φέρνει πάντα στο μυαλό το τραγούδι του Σαββόπουλου. Και σας παραθέτω μια πολύ καλή διασκευή του τραγουδιού αυτού που το ακούω όταν θέλω να δώσω χρώμα στην γκρίζα μου διάθεση. Και τσουπ ένα χαμόγελο πάντα σκάει κ μέτα όλα φαίνονται πιο εύκολα.



 Ελπίζω με αυτή τη δημοσίευση να σχηματιστεί ένα μικρούλι χαμογελάκι κ στα δικό σας πρόσωπο. 

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Οι πιπεριές, μου χαμογέλασαν!

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά, ίσως δεν πάνε τόσο καλά όσο θα θέλαμε. Μπορεί να υπάρχουν πράγματα ή και άτομα που ρίχνουν τη διάθεση μας, που μας στενοχωρούν. Όμως η φύση είναι που μας κάνει να ξαναχαμογελάσουμε που μας φτιάχνει τη διάθεση.
Πάντα ένας περίπατος στο δάσος, στην αμμουδιά ακόμα κ στο χωράφι μας αναζωογονεί.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά? Γιατί εμένα το χαμόγελο μου το χάρισαν οι πιπεριές από το μποστάνι του μπαμπάκα! Μια μέρα καθώς έφτιαχνα γεμιστά φούρνου λέω να γεμίσω κ τις δυο πιπέριτσες που μου είχε δώσει ο μπαμπάς πριν λίγες μέρες.
Κόβω τις πιπεριές και όταν πήγα να τις γεμίσω παρατήρησα κάτι περίεργο. Οι πιπεριές μου χαμογελούσαν! Σας βάζω κ φώτος για να δείτε κ εσείς!













Αμέσως ένα χαμόγελο τσουπ εμφανίστηκε στα χείλη μου! :)
Κάποιος άλλος μπορεί να μην το πρόσεχε καν, ίσως να αντιλαμβανόταν διαφορετικά τα σχισίματα αυτά του φυτικού ιστού. Ίσως να μην έδινε καμία σημασία Εγώ όμως έβλεπα χαμόγελα!
Και το γεγονός ότι ο καλός μου ο μπαμπάς τις είχε καλλιεργήσει κ μου τις είχε δώσει το θεώρησα ακόμα πιο σημαντικό!


Οφείλουμε να χαμογελάμε με ότι και αν γίνεται, με ότι και αν μας απασχολεί, αν δεν θέλουμε να χαμογελάμε για εμάς πρέπει να χαμογελάμε για τους άλλους, αυτούς που μας αγαπούν αληθινά!