Ίσως τα λόγια ενός πνευματικού πατέρα καμία σχέση με τους παπάδες που έχουμε στο μυαλό μας με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που σκεφτόμουν καιρό τώρα δηλαδή τι είναι αυτό που λείπει απο τη σημερινή ζωή, το ότι η πηγή της ευτυχίας όντως είναι η αγάπη, και ότι δεν έχουμε κάποιον να μας το θυμίζει. Ούτε τα χρήματα, ούτε η καταξίωση, ούτε κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να σου δώσει την ίδια χαρά βαθιά μέσα στη ψυχή σου όσο να νιώσεις την αγάπη από έναν άλλο άνθρωπο. Και δεν εννοώ τους κοντινούς σου ανθρώπους που νιώθεις καθημερινά ότι θα έκαναν τα πάντα για εσένα, αλλά για τους γύρω σου. Από τον απλό συγγενή, τον συνάδελφο έως την υπάλληλο του σούπερ μάρκετ.
Αν την νιώσεις είναι δύσκολο να θελήσεις το κακό του άλλου ή να σκεφτείς να πράξεις σύμφωνα μόνο με το δικό σου συμφέρον. Όμως μην περιμένεις να σε αγαπήσει ο πλησίον σου αν δεν δείξουν τα μάτια σου αγάπη σε αυτόν. Το να είσαι κακοπροαίρετος είναι το μόνο εύκολο πράγμα. Το να ανοίξεις την αγκαλιά σου όμως σε έναν άγνωστο άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο πια όμως είναι ίσως η λύση στα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Θέλησα να γράψω αυτή την δημοσίευση γιατί τελευταία νιώθω ότι έχω αλλάξει, ότι έχω γίνει λίγο από την παλιά Βασούλα των παιδικών μου χρόνων που τους έβλεπε όλους καλοπροαίρετα και μετά έτρωγε τα μούτρα της μέχρι που έφαγε όπως όλοι μας ένα μεγάλο χαστούκι και έγινε επιφυλακτική. Όσο περνούσε ο καιρός που τα προβλήματα γίνονταν όλο και πιο πολλά τόσο κλεινόμουν στον εαυτό μου κ έδινα ελάχιστα περιθώρια στους ανθρώπους που γνώριζα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ώσπου τον τελευταίο καιρό που όπως σε όλους τα προβλήματα έχουν επηρεάσει έως ένα βαθμό το βιοτικό επίπεδο η αγάπη είχε κρυφτεί κάπου πολύ βαθιά μέσα μου για τους άγνωστους ανθρώπους.
Κατηγορούσα τους γύρω μου για τα άσχημα που έχουμε προκαλέσει χωρίς να σκέφτομαι ότι κ αυτοί είναι σαν εμένα. Αυτός που δείχνει κακία στους άλλους, επιθετικότητα κτλ είναι αυτός που πραγματικά του λείπει περισσότερο η αγάπη.
Όλοι έχουμε άτομα που μας αγαπούν κ τους αγαπάμε πραγματικά κ βαθιά, όμως την αγάπη πρέπει να την μοιραζόμαστε με όλους τους ανθρώπους που είναι σαν εμάς, που έχουν ανάγκη από ένα ειλικρινές χαμόγελο.
Άρχισα να παρατηρώ τους γύρω μου, αυτά που μου έλεγαν, αυτά που έκαναν, να νιώθω να με πνίγει η κακία, να βλέπω ανθρώπους που σε μισούν επειδή είσαι λιιιιιιίγο ευτυχισμένος, επειδή δεν έχουν απλά αυτό που έχεις εσύ κ αυτό επειδή οι ίδιοι δεν το θέλησαν πραγματικά ή δεν εκτιμούν αυτά που έχουν οι ίδιοι.
Έτσι αποφάσισα ότι αν ήθελα οι άλλοι να αλλάξουν ότι έπρεπε πρώτα να αλλάξω εγώ, να δείξω την αγάπη που έχω μέσα μου στους γύρω μου κ τότε σαν όλα να άλλαξαν. (καλά όχι όλα άλλα τα περισσότερα). Νιώθω τόση αγάπη, τόση καλοσύνη, και πραγματικά αγαλλιάζει η ψυχή μου όταν μου ανταποδίδουν καλοσυνάτα χαμόγελα.
Είναι πολύ δύσκολο και ιδέα δεν έχω αν μπορέσω να συνεχίσω να νιώθω έτσι αλλά θα προσπαθήσω το υπόσχομαι! ιχιχιχιχι
Σειρά σας!
Μην ξεχνάτε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου