Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Όμορφη βόλτα...

Υπάρχουν μέρες στη ζωή μας που είναι πολύ ζόρικες, που νιώθεις πολύ στεναχωρημένος, τρομαγμένος, αγχωμένος. 
Δε θα μιλήσω όμως γι αυτές αλλά για την αμέσως επόμενη μέρα.
Αυτή που όταν ξυπνάς το πρωί νιώθεις τόση κόπωση σα να είχες ανέβει
την προηγούμενη μέρα στον Όλυμπο κ μάλιστα χειμώνα. Αν δεν έχεις παιδιά κ υποχρεώσεις μπορείς να κάτσεις ανάσκελα και να χαλαρώσεις, αν όμως ο μικρούλης ψιψίνος σου σε κοιτάει με τα παιχνιδιάρικα του αγουροξυπνημένα μάτια έτοιμα για ζαβολιές δεν έχεις παρά να πάρεις μια βαθιά ανάσα κ να πεις μια νέα μέρα ξεκινά ας χαμογελάσω για το ζουζούνι μου, άλλωστε ότι έγινε έγινε και όλα διορθώνονται! 

Μια τέτοια μέρα ήταν κ η σημερινή. Ξεκίνησε με τα κλασσικά μας παιχνίδια, αγκαλίτσες, αγάπες και κουβεντούλες στο κρεββάτι κ συνεχίστηκε με παιχνίδι στο σαλόνι. Όπου ο γιόκας μου ανακάλυψε κάτι νέες μικρές μπαλίτσες κόκκινες μαλακές κ μυρωδάτες με κοτσάνι που τις είχε αφήσει η μανούλα του μέσα στη σακούλα στο πάτωμα, τις ντομάτες εννοώ.  Τι τέλειο και συναρπαστικό παιχνίδι να βγάζεις από τη σακούλα και να πετάς αυτές τις μπαλίτσες!!! 


Εσύ που διαβάζεις τώρα δε θα γελούσες? πως θα μπορούσα να κρατηθώ εγώ βλέποντας το χαμόγελο του το τόσο μεγάλο μέχρι να φανούν τα ούλα κ το βλέμμα γεμάτο σκανταλιά κ μανία για εξερεύνηση του νέου αυτού παιχνιδιού.

Η μέρα μας συνεχίστηκε με την καθιερωμένη πια βολτούλα με το καρότσι να μαζέψουμε γιος κ μαμά βιταμίνη D κ να εισπνεύσουμε το θαλασσινό αεράκι. Δυστυχώς το αεράκι και σήμερα ήταν δυνατός αέρας και δε μας επέτρεψε να πάμε στον παραλιακό δρόμο που τόσο μας αρέσει, είδαμε τη θάλασσα από μακριά. Όχι τόσο μακριά όπως η φώτο που βλέπεις, αυτή είναι στο ύψος του σπιτιού μας ξεκινώντας τη βόλτα μας.


Σήμερα τη βόλτα με το καρότσι την είχα περισσότερη ανάγκη εγώ από το μικρό μου. Δεν ήθελα να γυρίσουμε πίσω. 
Περάσαμε από ένα αγαπημένο σημείο του δρόμου που μία?ένας? μερακλής έχει βάλει τόσο όμορφα και περιποιημένα φυτά που χαίρομαι κάθε φορά που περνάμε.


Γενικά πάντα προσέχω τις προσεγμένες αυλές με τα όμορφα λουλούδια, ακόμα και το καλοκαίρι στη χώρα μας βλέπεις ανθισμένα μπαλκόνια και βεράντες που σου φτιάχνουν τη διάθεση. 


Χαμογέλασα γιατί παρατήρησα ότι στη γωνία του τετραγώνου μας φτιάχνουν ένα μαγαζί που δεν ξέρω τι θα είναι κ η περιέργεια μου είναι μεγάλη. Στο τσακ δεν μπήκα μέσα να ρωτήσω! Τέτοια εποχή και να ανοίγει κατάστημα δύσκολα το βλέπεις, φαντάζομαι τα όνειρα και τη διάθεση των νέων ιδιοκτητών του!

Στη διαδρομή περνώντας από ένα μικρούλι μπακάλικο ένας παππούς με έκανε να γελάσω καθώς έφευγε παραμιλούσε δυνατά και έλεγε "έπρεπε να αγοράσω καρπούζι", "αλλά όχι έχω λίγο ακόμα", "ή μήπως να πάρω?". Τι γλυκός που ήταν!

Μία γιαγιά στον δρόμο αφού με σταμάτησε να με ρωτήσει αν γυρνάω από τη θάλασσα με παίνευε για το πόσο χαρισματικό είναι το παιδάκι μου. Κουκουβάγια είμαι και το ξέρεις!

Ένα όμορφο γκράφιτι στον τοίχο μιας πολυκατοικίας μου τράβηξε το βλέμμα, τόσες φορές έχω περάσει από εκείνο το σημείο πρώτη φορά το πρόσεξα. 


Κάπου στη διαδρομή ο μικρούλης μου κοιμήθηκε. Δε γύρισα στο σπίτι! Συνέχισα... Αφού χαμογελούσα!


Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεις απλά μικρά πράγματα για να χαμογελάσεις! Εκεί έξω είναι!

 

2 σχόλια: